У аграгарадку Навасёлкі, дзе час цячэ павольна, як рака ў летні дзень, жыве сям’я, якая ўвасабляе ў сабе дух сапраўднай беларускай глыбінкі.
9 снежня, "Кобрынскі веснік"/ Алена і Сяргей Андрасюкі – ураджэнцы Бельска, чыя гісторыя кахання пачалася на сельскай дыскатэцы ў мясцовым клубе. З тых часоў прайшло тры дзесяцігоддзі, і ў надыходзячым годзе яны адзначаць юбілей – 30 гадоў сумеснага жыцця.
Алена Сідараўна і Сяргей Мікалаевіч – бацькі трох дзяцей: Аляксея, Наталлі і Таццяны. Кожны з іх ужо стварыў сваю сям’ю, і цяпер у радзіне пануе атмасфера шматпакаленнага шчасця. Дзесяць унукаў – ад самай старэйшай Паліны, якой 12 гадоў, да самага малодшага Захара, якому ўсяго 11 месяцаў, – напаўняюць жыццё бабулі і дзядулі новымі фарбамі.
Пара Сяргея і Алены – яскравы прыклад таго, як традыцыі і любоў аб’ядноўваюць людзей. Яны вядуць падсобную гаспадарку, якая не толькі забяспечвае іх саміх, але і ўсю вялікую сям’ю. У іх уладаннях жывуць авечкі, каровы, куры, трусы, свінкі, каты, сабакі. Нядаўна прадалі любімага коніка Араміса – чацвераногага сябра, які пражыў у іх 25 гадоў.
«Па характары ён быў як сапраўдны мушкецёр, – згадвае Сяргей Мікалаевіч. – Як карабель назавеш, так ён і плыве».
Гаспадарка – гэта не проста праца, а лад жыцця. Пад’ём а пятай гадзіне раніцы кожны дзень, каб паспець зрабіць патрэбныя справы з клопатам пра жывёл. З усяго аб’ёму вытворчасці яны здаюць толькі малако, аддаючы перавагу выкарыстоўваць астатняе самім.
«Мы не ўяўляем сябе па-за гэтай зямлёй, – кажа Алена.– Цішыня, дом, прырода – вось што надае нам сілы. А побач дзеці і ўнукі, якія прыходзяць сюды, як у сваё роднае гняздзечка».
Традыцыйна сям’я збіраецца ў вялікай альтанцы на ўчастку. Тут адзначаюць святы, дзеляцца навінамі ці проста праводзяць час разам.
«Гэта наша месца яднання, – адзначае Сяргей. – Тут няма мітусні горада, толькі цеплыня роднасных сувязяў».
Нягледзячы на такі тэмп і нагрузку, нашыя героі не адчуваюць цяжкасці ў вядзенні гаспадаркі. З дзяцінства звыклыя не сядзець склаўшы рукі. Алена пачынала сваю працоўную біяграфію ў калгасе «За Радзіму» жывёлаводам, а Сяргей і сёння працуе ў ААТ «Навасёлкаўскі».
Праца на зямлі – не цяжар, а гонар для людзей, якія ўкладваюць душу ў кожную справу, і гэта прыносіць задавальненне. Гісторыі такіх людзей нагадваюць пра тое, што ў эпоху хуткіх пераменаў сапраўдныя каштоўнасці застаюцца нязменнымі: любоў да сям’і, адданасць роднаму краю і ўменне знаходзіць радасць у простых рэчах.
Тэкст і фота Ірыны АМЕЛЬЯНЧУК
Поделиться в соцсетях:
